Spanning juni 2012 :: Wij eisen een betere wereld

‘Merkwaardig dat waar de PVV de stekker uit het ultra-rechtse kabinet trok, GroenLinks de stekker er weer in stopt’

Tekst: Sadet Karabulut Foto: Bas Stoffelsen

Laats had ik een discussie met Jolande Sap over het onder het wettelijk minimumloon laten werken van langdurig werklozen. Net als neoliberale politici en beleidsmakers vindt zij dat dit moet kunnen. ‘Liever laten werken onder het minimumloon dan mensen onnodig aan de kant laten staan’, is de gedachte. Voor kapitaalkrachtigen is dit misschien geen probleem. Maar voor de minder draagkrachtigen des te meer: armoede, discriminatie, vernedering en verdere uitsluiting. In Duitsland hebben de groenen en sociaaldemocraten de 1 euro-jobs uitgevonden. Kleine banen tegen een hongerloon om de werkloosheid te maskeren en loonkosten te drukken. Is dat misschien de richting die GroenLinks op wil? Hebben onze ouderen en voorouders jarenlang gestreden om het wettelijk minimumloon af te laten breken door partijen die zich progressief en modern noemen?

Het is niet voor het eerst dat partijen die zich links noemen controversiële standpunten omarmen. Zo hebben we de Kunduz-deal gehad om de oorlog in Afghanistan te verlengen. En nu hebben we het Kunduz-akkoord, een bezuinigingspakket van 12 miljard. Merkwaardig dat waar de PVV de stekker uit het ultra-rechtse kabinet trok, GroenLinks de stekker er weer in stopt. Waarom in zee met rechtse partijen als je ook één front kunt vormen met je linkse vrienden? Om mee te kunnen besturen? Dan moet je er ook echt wel wat voor terugkrijgen. Is het Kunduz-akkoord vooruitgang, is het progressief?

Een aantal pijnlijke maatregelen zoals de gezinstoets in de bijstand en bezuinigingen in het speciaal onderwijs zijn teruggedraaid. Maar het grote snoeien in het werk, inkomen, sociale zekerheid en onze publieke voorzieningen gaat onverminderd door. Bovenop de 18 miljard, die al was afgesproken door het inmiddels demissionaire kabinet-Rutte-Verhagen, gaat GroenLinks akkoord met nog eens 12 miljard aan bezuinigingen. Lasten die wederom voor een groot deel neerkomen op de schouders van gewone mensen.

De belastingen op dagelijkse levensbehoeften worden verhoogd, de lonen worden bevroren en de marktwerking in de publieke voorzieningen wordt gecontinueerd. Zorg, onderwijs en wonen worden duurder. Het wordt makkelijker mensen te ontslaan, de pensioenleeftijd wordt versneld verhoogd en de reiskostenvergoeding wordt gekort. Waarom? Om aan de dictaten van de Brusselse bureaucraten en de financiële markten te kunnen voldoen. Die dictaten die ons deze crisis hebben gebracht. Waarin niet de menselijke wensen en behoeften centraal staan, maar de winsten. Niet bepaald progressief, zeer conservatief zelfs.

De schuldencrisis van de banken en het grootkapitaal wordt op ondemocratische wijze op de schouders van staten en burgers afgewenteld. Ook dat kan op instemming van de Kunduz-coalitie rekenen. Wij, de Nederlanders, Grieken en Spanjaarden mogen hun crisis gaan oplossen. En wel volgens de door hen opgelegde regels. Hoe eerlijk en progressief is dat? De Kunduz-coalitie wil een klein beetje bankenbelasting, maar geen fundamentele veranderingen van het financieel-economisch systeem. Waarom de rekening van de crisis niet neerleggen bij de veroorzakers daarvan door multinationals en de meest vermogenden te laten betalen? Waarom niet stoppen met verdergaande privatisering en liberalisering? Waarom niet zeggenschap en inspraak geven aan gewone mensen in plaats van topmanagers, banken en speculanten?

Want dat zijn noodzakelijke veranderingen om de rampzalige gevolgen van het neoliberalisme te keren. Dat is progressief. Veranderingen doorvoeren waar het land en de wereld beter en eerlijker van worden. Van de Kunduz-coalitie of de Kunduz-partijen moeten we het niet hebben. Vooruitgang zullen we moeten afdwingen. Samen met werkers uit de zorg, het onderwijs en de sociale werkvoorziening. Samen met jongeren, studenten en hun ouders. Samen met schoonmakers, bouwvakkers en vuilnismannen. 12 september moeten veel mensen een belangrijke keuze maken: door op dezelfde liberale weg of het roer omgooien naar een sociaal en beter Nederland? Hoe groter de SP, hoe socialer de koers. Wij hebben de komende maanden en jaren een belangrijke taak. Ik zeg het onze ROOD-jongeren na: wij eisen een betere wereld! Het kan, het moet, doe mee en zeg het voort.

Lees online