Spanning mei 2012 :: De lege handen van Geert Wilders

De lege handen van Geert Wilders

De val van het kabinet-Rutte maakt het mogelijk om de balans op te maken van ruim anderhalf jaar gedoogsteun door de PVV. Welke prijs heeft de PVV ervoor betaald en wat heeft die partij ervoor terug gekregen? De conclusie is ontnuchterend: bijna tweehonderd gebroken beloften en geen resultaat op voor de PVV belangrijke punten. Wilders gaat met lege handen naar de kiezer.

Tekst: Arjan Vliegenthart

In maart, toen de Catshuisonderhandelingen nog in volle gang waren, publiceerde het Wetenschappelijk Bureau van de SP de brochure ‘PVV: gedogen tegen welke prijs?’ Daarin wordt de wonderlijke ontwikkeling van de PVV-standpunten beschreven. Toen Wilders uit de VVD stapte, positioneerde hij zich rechts van de liberalen. Wilders pleitte onder meer voor de afschaffing van het minimumloon en een versoepeling van het ontslagrecht. Tijdens de laatste verkiezingen liet hij echter een sociaal geluid horen: het ontslagrecht moest intact blijven, net als het minimumloon. Hij maakte zelfs van de verhoging van de AOW-leeftijd het enige breekpunt. Dat mag, je kunt het zelfs voortschrijdend inzicht noemen. Maar anderhalf jaar later was Wilders terug bij af. Hij gedoogde een zeer rechts kabinet en slaagde er niet in zijn beloften op sociaal gebied waar te maken. Op het gebied van zorg, veiligheid en de verzorgingsstaat brak de PVV stelselmatig met de eigen verkiezingsbeloften. En op het gebied van asiel en migratie, waar de PVV zo hard op had ingezet, werd nauwelijks vooruitgang geboekt. De praktijk bleek weerbarstig en internationale afspraken zijn niet zomaar op te schorten.

In die zin is het niet vreemd dat Wilders weigerde te tekenen voor de Catshuisbezuinigingen. Deze bezuinigingen hadden tot nog meer gebroken verkiezingsbeloften geleid, zonder dat op belangrijke speerpunten van Wilders in zijn richting zou worden bewogen. Waar Wilders weigerde te tekenen bij het kruisje, deden D66, de ChristenUnie en GroenLinks dat wel, waardoor het Catshuisakkoord in hoofdlijnen toch zal worden uitgevoerd. Maar dan zonder de steun van de PVV.

De val van het kabinet leidde ertoe dat met een noodgang een streep is gezet door de resultaten die de PVV wel had binnengehaald. Binnen een week sneuvelde de dierenpolitie, trok minister Spies van Binnenlandse Zaken haar handen af van het boerkaverbod en het verbod op de dubbele nationaliteit en kondigde minister Leers van Asiel en Immigratie aan niet langer in Brussel te gaan lobbyen voor strengere asielmaatregelen. Daarmee werden de bescheiden resultaten, waar de PVV zo’n hoge prijs voor had betaald, in één keer bij het grofvuil gezet.

Het is aan Wilders en de zijnen om uit te leggen wat de PVV-kiezers aan de gedoogsteun van de PVV hebben gehad. Vooralsnog horen wij daar weinig over, maar dat is niet nieuw. Ook de afgelopen anderhalf jaar weigerde de PVV al verantwoording af te leggen over de steun aan het regering. In plaats daarvan kiest Wilders de aanval, door vol in te zetten tegen Brusselse bemoeizucht. Daar is veel over te zeggen – en het raakt zonder enige twijfel een gevoelige snaar. Maar politiek is meer dan mooie beloften alleen. Het gaat er ook om verantwoording af te leggen over wat er de afgelopen regeerperiode is gebeurd. En juist op dat gebied heeft Wilders volledig gefaald. Aan de kiezer om daar een oordeel over te vellen.

Lees online