Groningen vangt dubbele klappen
De coronacrisis maakt op een zeer pijnlijke wijze duidelijk wat er echt toe doet in onze samenleving. Waar we op terugvallen als al er zoveel zekerheid wegvalt. Onze zorg, cruciale beroepen, een zeker en goed inkomen, een veilig thuis en een overheid die weet hoe te handelen. En dat dus ook doet. Terwijl deze crisis zijn eigen ongekende dynamiek en verdriet toont, vallen deze weken heel veel Groningers extra zwaar. Omdat ze nog midden in die andere levensverwoestende crisis zitten. Wij moeten zoveel mogelijk thuisblijven, maar ons huis voelt vaak nog onveiliger dan onze wereld buiten. Daarom mijn oproep: stap af van de politieke gewoonte om weg te kijken van Groningen, zie om naar de stapeling van onze ellende en handel ernaar. Want als nu niet, wanneer dan wel?
Al te lang in de steek gelaten
Op dezelfde dag dat iedereen van de overheid een noodbericht via NL-alert ontving met de oproep afstand te houden en thuis te blijven beefde de aarde in Groningen. Drie keer zelfs. De overheid doet een oproep om zoveel mogelijk veilig thuis te blijven. Maar datzelfde huis is door toedoen van diezelfde overheid voor veel mensen helemaal geen veilig thuis. De angst krijgt in het eigen huis permanente voeding, terwijl de deuken in het vertrouwen inmiddels ontelbaar zijn. De al jaren, door de overheid, beloofde versterking van onveilige huizen verloopt dramatisch. Slechts duizend onveilige woningen zijn versterkt, 26.000 staan nog op de wachtlijst. Vanwege de coronacrisis zijn nu veel werkzaamheden stil komen te liggen. Herstel van huizen, vertrouwen en geloofwaardigheid lijkt verder weg dan ooit.
Coronacrisis en Groningencrisis gelijktijdig bevechten
Na drie jaar in de Tweede Kamer weet ik dat veel politici vooral bezig zijn met de waan van de dag. Met de koppen in de krant, met opiniepeilingen, met een gevat quootje op het journaal. Ondertussen struikelen we van crisis naar crisis. Deze crisistijd toont aan dat het geouwehoer op de politieke vierkante meter niet langer volstaat. Dat niet het belang van enkelen, maar de waarde van wat weerloos is belangrijker is dan ooit. Met pijn in ons hart moeten we constateren hoe verwaarloosd dat de afgelopen decennia is geweest. Van het uitkleden van onze zorg en het uitknijpen van onze zorghelden tot de flexibilisering van de arbeidsmarkt dat zoveel harde werkers juist nu naar de financieel afgrond brengt. En daar bovenop in Groningen een ongekende aanval op de zekerheid en veiligheid van gemeenschappen en gezinnen. Het is niet te verkroppen dat de overheid sinds de aardbeving van Huizinge 36 miljard verdiende aan het Groninger gas, er 12 keer zoveel van Groningen naar Den Haag ging als andersom en beloftes om onveilige en beschadigde huizen te versterken en repareren keer op keer werden gebroken. Kom hier nu niet aanzetten met politieke dooddoeners als ‘samen de crisis door’ als je geen concrete daden meebrengt.
Wij zijn Groninger
Tijdens de bankencrisis in 2008 werden de banken gered met ongekende bedragen. Nu is het moment om alles wat er voor de samenleving echt toe doet te redden. Voor de zorg, voor andere cruciale beroepen, voor een zeker en goed inkomen, een betrouwbare overheid en een voor Groningers veilig thuis. ‘Huisvesting is de frontlinie tegen corona geworden. Thuis was zelden meer een situatie van leven en dood’, stelde de speciaal gezant van de VN voor huisvesting Leilani Farha vorige week. Als veilige huizen onze redding zijn in tijden van corona, dan kunnen we deze crisis en wat daarna komt enkel bevechten als we zorgen voor veilige huizen voor allen en overal. Groningen mag hierdoor niet opnieuw vergeten worden maar moet -net als alles wat nu van waarde blijkt- bovenaan de politieke en maatschappelijke prioriteitenlijst komen. Nu de politiek ineens in staat blijkt pijlsnel miljarden te kunnen vrijmaken moeten we zorgen dat ze dat ook voor Groningen doet. Dit is geen smeekbede maar een harde eis vanuit ons verwaarloosde wingewest. We hebben al veel te veel klappen moeten opvangen.
