Emile Roemer neemt afscheid van de Tweede Kamer

Na 11 jaar Kamerlidmaatschap en 8 jaar als partijleider nam Emile Roemer woensdag afscheid als Kamerlid. Hij bedankt in zijn afscheidsbrief de duizenden Nederlanders die hij door de jaren heeft gesproken en die hem in vertrouwen namen over hun problemen en verhalen. Die hem inspireerden en altijd herinnerden voor wij hij dit belangrijke werk deed: 'Niet voor onszelf, niet voor onze partij, maar voor de mensen die we vertegenwoordigen en die op ons rekenen.'

Lees hieronder zijn afscheidsbrief:

Geachte voorzitter, beste Khadija

Hierbij wil ik u laten weten dat ik heb besloten om per 18 januari 2018 mijn lidmaatschap van de Tweede Kamer te beëindigen. Na ruim 11 jaar, waarvan bijna 8 jaar als fractievoorzitter en partijleider, zit mijn deel van de missie erop en draag ik het stokje over.

Soms vragen mensen aan mij waarom ik, zo'n 38 jaar geleden, politiek actief ben geworden en dan begin ik altijd over een fietsenrek in Boxmeer.  Een fietsenrek dat bij een zwembad aan de overkant van de weg stond, waardoor kinderen steeds de weg moesten oversteken. Gevaarlijk is dat. De gemeente wilde het ding niet verplaatsen, er was geen geld voor en dus deden we dat met een paar mensen maar zelf. In het donker hebben we het kreng uitgegraven en verplaatst. Tot ieders tevredenheid.

38 Jaar later ben ik er trots op dat we die mentaliteit nog steeds in ere houden. Niet kletsen, maar doen. Niet wegkijken, maar optreden. Zo is de SP groot geworden en zo heb ik de afgelopen jaren leiding mogen geven aan mijn fractie. 

SP'ers voelen zich in het algemeen meer volksvertegenwoordiger dan Tweede Kamerlid. Dat geldt zeker ook voor mij. Ik koester mijn mooiste herinneringen aan de vele honderden bezoeken en afspraken in het land en aan de duizenden mensen die ik tijdens die bezoeken ontmoet heb. 

Ik herinner me de acties die we organiseerden voor de werkers in sociale werkplaatsen. Mensen die streden voor vastigheid, respect en een normaal salaris. De mensen van de thuiszorg die in de Achterhoek gemeentehuizen bezetten, die in Haarlem op de been kwamen.

De acties van de schoonmakers op Utrecht CS die demonstreerden voor meer respect. De mensen die strijden voor gelijke kansen en tegen discriminatie en racisme.

Huurders in vele steden in ons land die knokken voor beter onderhoud of strijden tegen de sloop van hun woning zoals de wijk Jeruzalem in Amersfoort die ik meerdere keren heb kunnen steunen en waar ze ook successen hebben geboekt.

De huiskamergesprekken met Groningers die er helemaal klaar mee zijn en terecht eisen dat er een fatsoenlijke en eerlijke schade afhandeling komt en die gaskraan snel en fors naar beneden gaat.

Het zijn deze mensen die mij de inspiratie hebben gegeven om altijd te blijven opkomen voor mensen die het niet vanzelf komt aanwaaien. En dat we nooit vergeten voor wie wij dit belangrijke werk doen. Niet voor onszelf, niet voor onze partij, maar voor de mensen die we vertegenwoordigen en die op ons rekenen.

Na elf jaar Kamerlidmaatschap en bijna acht jaar de SP te hebben geleid, is het nu mooi geweest. Het is tijd dat een nieuwe lichting het overneemt. Een generatie die ik de afgelopen jaren heb zien opgroeien en doorbreken.  

Ik heb leiding mogen geven in een tijd waarin veel is gebeurd. De SP is uitgegroeid tot een partij die op steeds meer plaatsen actief werd onder de mensen. Een volgende grote stap was voor mij om te laten zien dat we kunnen besturen. In de grote steden, op het platteland en in de provincies maken we nu het verschil. Daar ben ik heel erg trots op. Hier laten we zien wat de SP in huis heeft. We zijn brutaal en we hebben soms een grote mond. Maar we zijn niet bang om - waar we kunnen - zelf de handen uit de mouwen te steken.

Het is geen geheim dat ik - na de bestuursverantwoordelijkheid in gemeenten en provincies - ook graag de SP in een nieuwe regering had gezien. Dat is nu niet gelukt. Nu niet, zeg ik daar nadrukkelijk bij. Want onze tijd komt, let maar op. 

Ik zal het zeker allemaal gaan missen. Zoals ook die vele keren dat wij in deze zaal mooie en stevige debatten voerden met daarbij de mensen die het betrof op de publieke tribune.

Dankbaar en trots verlaat ik vandaag de Tweede Kamer. Dank aan u en aan al mijn collega's in de Kamer, aan de journalisten die hier soms tot laat aanwezig zijn.

Dank aan mijn fantastische fractie voor die jarenlange steun. En vooral heel veel dank aan u allen die het ons elke dag mogelijk maakt hier ons werk te doen. Van de griffie tot de beveiliging, van de catering tot de bodes, alle ondersteunende diensten. U bent allen de smeerolie in de motor die de Tweede Kamer heet. 

Dank u wel en het ga u allen goed.

Emile Roemer