Anti-SP-wetten van de baan
De wetten die de afdrachtregeling van de SP zouden verbieden zijn door de regering ingetrokken. Door die afdracht investeren SP’ers een fors deel van hun vergoedingen in de partij. Volgens Ronald van Raak is hiermee een einde gekomen aan een bedenkelijk spel waarin wetten werden gebruikt om politiek te bedrijven: ‘Bestuurders die graaien worden niet aangepakt, politici die hun geld willen delen worden verdacht gemaakt.’
De afdrachtregeling van de SP is een vrijwillige afspraak waarbij politici een fors deel van hun vergoeding afdragen aan de partij. Daarmee wordt voorkomen dat de SP afhankelijk is van sponsors. Dit voorkomt ook dat mensen volksvertegenwoordiger worden alleen om het geld. Deze afdracht staat in een lange traditie, die in 1888 begon toen Domela Nieuwenhuis het eerste socialistische Kamerlid werd.
Al sinds 2006 kondigt de regering aan dat zij een einde wil maken aan de afdrachtregeling van de SP. Toenmalig minister Remkes volgde daarmee een advies op van professor Elzinga. Van Raak: ‘De SP heeft zich altijd verzet tegen veel te hoge topinkomens in de (semi)publieke sector. Jarenlang hebben mensen deze wetten tegen onze afdrachtregeling gebruikt om de SP verdacht te maken. Onterecht, zo blijkt.’
Het duurde tot 2011 voordat PvdA-minister Ter Horst daadwerkelijk twee wetten indiende. Van Raak: ‘Wetten maken tegen de afdrachtregeling bleek niet mogelijk, daarom gingen deze wetten over de manier waarop de SP deze regeling organiseerde. De Raad van State, het belangrijkste adviesorgaan van de regering, was kritisch over deze wetten en ook tijdens de schriftelijke behandeling in de Tweede Kamer bleken de argumenten van de regering niet houdbaar.’
Zaterdag omarmde de partijraad van de SP de conclusies en aanbevelingen van een commissie die onderzoek deed naar de afdrachtregeling. Die blijkt te kunnen rekenen op grote steun binnen de partij. De commissie heeft enkele voorstellen gedaan om de uitvoering van de regeling gemakkelijker te maken. Van Raak: ‘De afdracht is een vorm van solidariteit in de praktijk. Dat doen we niet alleen met woorden, maar ook met daden.’
