Slotervaart

Vrijdagavond waren we met een groep SP’ers aan het buurten in Amsterdam Slotervaart. Een stadsdeel dat vaak negatief in het nieuws is geweest met rellende jongens. We zijn de jongeren ook tegengekomen, maar nu waren ze niet aan het rellen, maar aan het voetballen. En aan het praten, ook over de politiek: ‘Het maakt toch niks uit’. ‘Wat je ook doet, ‘het’ verandert allemaal niet’. Met ‘het’ bedoelden ze ook de manier waarop over hen werd gesproken door politici en in de media. Toch snapten ze wel dat je vooral niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Zij hadden meegedaan aan acties tegen invoering van betaald parkeren. De meerderheid van de bewoners had zich er tegen uitgesproken. Het stadsdeelbestuur had dit toch maar fijn naast zich neergelegd. Dit maakt de politiek er ook niet bepaald geloofwaardiger op.

We spraken ook mensen die verdrietig waren over de sloopplannen in hun buurt. Ze woonden er fijn en moeten nu aanzien dat een deel van hun vertrouwde omgeving tegen de vlakte gaat. Veel anderen kampen met onzekerheid: wat gebeurt en nu precies met hún woning? Zo ook Sevim en Hennie, twee zeer actieve en gastvrije dames die hun wijk zagen veranderen, maar niet weg willen. Ze vechten voor hun buurtje. Al acht jaar worden ze aan het lijntje gehouden. Al acht jaar weten ze niet waar ze aan toe zijn. Zoals ik in meerdere buurten ben tegen gekomen: ook hier geen inspraak van bewoners, heel slechte informatievoorziening en gebroken beloftes. Aan het einde van ons gesprek hebben we gegevens uitgewisseld, want deze mensen hebben hele legitieme en simpele vragen en hadden acht jaar geleden al duidelijkheid moeten krijgen.

Als de overheid wil dat mensen zich betrokken tonen bij hun buurt, moet ze zelf die mensen natuurlijk wel betrekken bij de toekomstplannen. En naar hen luisteren.