Wanprestatie
Mevrouw van E is 99 jaar en woont in Haarlem. Gelukkig is ze nog goed bij haar verstand, maar ze is slecht ter been. Al jaren is Bianca haar thuiszorgmedewerker. De boontjes mag ze niet meer doppen. De ramen niet lappen. Bianca doet het toch. Ze laat mevrouw toch niet aan haar lot over? Voor de tweede keer in twee jaar tijd wordt mevrouw opnieuw gekeurd. Er moet weer tijd af. Ze ligt er wakker van. Verliest haar eetlust. Ze is 99 jaar.
Toen de snoeiharde bezuinigingen van 75 procent op de huishoudelijke zorg werden ingevoerd waarschuwden wij staatssecretaris Van Rijn. Over loondump, mensen die zonder zorg kwamen te zitten, gemeenten die geld aan andere dingen zouden uitgeven dan aan zorg. Van Rijn presteerde het om dit allemaal af te doen als bangmakerij. In 2015 noemde hij de invoering nog beheerst.
En nu: 70.000 ontslagen verder, hoogleraren die aan de bel trekken om het verlies aan rechtszekerheid, gemeenten die 370 miljoen euro zorggeld niet aan zorg besteden. Mensen die naar de rechter moeten om zorg af te dwingen. De ‘bangmakerij’ is waarheid geworden. Gelukkig oordeelde de hoogste rechter woensdag dat de herindicaties onwettig zijn: Gemeenten moeten de huishoudelijke verzorging bieden aan zij die het nodig hebben.
Dus bieden wij Van Rijn de alternatieven: Mensen krijgen de zorg die ze nodig hebben door de oude indicaties te herstellen. Maak een einde aan de verwarring en leg in de wet vast dat huishoudelijke zorg een taak van de gemeenten is. Regel dat geld voor zorg ook alleen aan zorg besteed kan worden door het te oormerken. En maak een einde aan de gemeentelijke willekeur met een gemeentelijk basispakket.
Maar Van Rijn weigert te luisteren. En dus is de harde waarheid voor thuiszorgmedewerker Sandra dat zij na bijna 24 jaar trouwe dienst op straat staat. Zij vertelt haar verhaal:
Weg alle zekerheden, kan ik mijn huur straks nog wel betalen, en de vaste lasten en wat blijft er dan over? Nou dat is niet veel. De gemeente Harderwijk, heeft namelijk besloten om wel de cliënten over te zetten naar andere organisaties, maar niks voor de medewerkers te doen. Veel cliënten snappen niet wat er gebeurt, zijn in de veronderstelling dat er niks verandert, dat wij gewoon blijven komen. Als je het probeert uit te leggen is de reactie vaak: waarom? Ik wil jou niet kwijt en jij wilt ook niet weg.
Afgelopen week was mijn laatste werk week, heb ik afscheid genomen van 11 cliënten. Dit deed zeer, heel zeer.
De verhalen van mevrouw van E., Bianca en Sandra staan symbool voor tienduizenden andere medewerkers en cliënten. Van Rijn staat erbij en kijkt ernaar. Dat hij dit laat gebeuren. Dat is de echte wanprestatie.
