Links

In 1993 was ik in de VS om studie te maken van de staat van het land na tien jaar neoliberale politiek en van de positie van ‘links’ binnen de Amerikaanse politiek. In verband met dat laatste had ik ook een ontmoeting met het enige onafhankelijke lid van het Huis van Afgevaardigden, Bernie Sanders. Inmiddels is hij lid geworden van de Democratische Partij en maakt hij furore met zijn heldere, linkse taal. Mrs. Clinton wordt er knap zenuwachtig van.

Zenuwachtig werd ook de top van Labour in het Verenigd Koninkrijk toen Jeremy Corbyn met bijna zestig procent van de stemmen werd gekozen als frontman van de partij. Als SP hebben we altijd veel contact gehad met linkse mensen binnen Labour, mensen als Dennis Skinner, Ken Livingstone en Tony Benn. De laatste schreef in 1997 een recensie op ‘Enough’, a socialist bites back’, een Engelse vertaling van Tegenstemmen. Hij begon met: ‘This is by far the best book about socialism that I have read for ten years or more.’ Om af te sluiten met: ‘Above all this book will give hope – at the moment we need it most.’

Dat was bijna twintig jaar geleden. Tony, hij is ons vorig jaar helaas ontvallen, en ik konden toen, tijdens de hoogtijdagen van het neoliberalisme, niet bevroeden dat links nu met een opmars vanjewelste bezig is: al langere tijd in Zuid-Amerika, met Podemos in Spanje, met Sanders en Corbyn in de Angelsaksische landen en natuurlijk met Syriza onder leiding van Alexis Tsipras in Griekenland.

Heel even hebben de rechtse krachten in het geboorteland van de democratie gedacht de verkiezingen van 20 september te kunnen winnen, maar dat is ijdele hoop gebleken. Syriza met Tsipras boven! Veruit de grootste met 35,5% van de stemmen, meer dan één op drie.

Inzicht, strijdbaarheid en moed: het zijn de ingrediënten voor het succes van links: realisme voor het heden en optimisme voor de toekomst.