MH17

Het is alweer meer dan een week geleden, de verschrikkelijke ramp met vlucht MH17 in Oekraïne. Een ramp die niet door natuurgeweld, of door een technisch mankement, maar – naar alle waarschijnlijkheid – door menselijk toedoen veroorzaakt is. Dat maakt het extra pijnlijk en het gevoel van onmacht en boosheid extra groot.

Afgelopen woensdag was ik in Eindhoven bij de aankomst van de eerste veertig slachtoffers. Het was warm en stil. Het was respectvol: eindelijk kregen de slachtoffers en hun nabestaanden de waardigheid die wij allemaal zo lang hebben gemist. Ik had een intens gevoel van medeleven. Dat geldt denk ik voor iedereen die zich voorstelt dat net jouw familie, jouw vrienden of jouw klasgenoten in dit vliegtuig zaten.

Helaas is de ramp voor de nabestaanden nog lang niet voorbij. Er worden nog steeds lichamen gevonden en het onderzoek naar de oorzaak en de verantwoordelijken is net begonnen. De nabestaanden zullen lang in onzekerheid zijn of hun dierbare ook daadwerkelijk in Nederland is. Dat is hartverscheurend.

Vandaag heeft mijn collega Harry van Bommel in het Kamerdebat over de ramp aangegeven dat wij blij zijn met dat wat de regering tot nu toe heeft gedaan om de lichamen terug te krijgen. Het is goed dat een onafhankelijk onderzoek nu uitgevoerd kan worden.

Zo’n onafhankelijk onderzoek is hard nodig. De nabestaanden hebben recht te weten hoe dit heeft kunnen gebeuren en wie hiervoor verantwoordelijk zijn. Het onderzoek moet gedaan worden onder moeilijke omstandigheden in een oorlogsgebied. Dat betekent dat we zorgvuldig moeten handelen. Je wilt daar niet met veel machtsvertoon instappen om de situatie nog verder te laten escaleren.

Het is nu zaak ons hoofd koel te houden. Voorzichtig manoeuvreren zodat onze mensen goed onderzoek kunnen doen, zonder betrokken te raken bij het conflict. Een conflict dat het liefst zo snel mogelijk beëindigd moet worden.

Ik wens de mensen die deze zware taak op zich nemen daarbij heel veel sterkte toe.