Heimwee

Marie is 83 jaar en heeft chronische schouderklachten. De aanvullende ziektekosten verzekering vergoedt negen behandelingen. Na negen behandelingen zegt de fysiotherapeut dat ze de volgende behandeling zelf moet betalen. Omdat de pijn erdoor verlicht wordt, zet ze de behandeling voort. Elke behandeling betekent voor haar 26 euro extra kosten.

Tezelfdertijd debatteert de Tweede Kamer met minister Klink over de Zorgverzekeringswet die in 2006 is ingevoerd. Tevredenheid voert de boventoon. De kosten stijgen minder dan vroeger. Wat er niet bij wordt verteld is dat het basispakket verder wordt verkleind. Zo verdwijnen de sta-op-stoel en de slaap- en kalmeringsmiddelen uit het pakket. En zijn de eigen bijdragen inclusief het eigen risico in vier jaar tijd verdubbeld. De kosten voor minister Klink zijn lager, maar de individuele burger betaalt het gelag.

Neoliberale partijen denken dat de zorg beter en goedkoper wordt door meer concurrentie tussen zorgverzekeraars. Zorgverzekeraars concurreren echter vooral op de prijs, waardoor de kwaliteit in het geding kan komen. Het zijn tenslotte private schadeverzekeraars met winstoogmerk. En de patiënt moet een kiezende consument worden. Tegen wil en dank. Omdat de verplichte basisverzekering is uitgekleed moeten veel mensen zoals chronisch zieken immers kiezen voor een aanvullende polis. Een aanvullende polis waarvan de premies in 2009 gemiddeld stijgen met 8 procent. Chronisch zieken worden zo opgezadeld met grote kostenstijgingen.

Men kan overigens kiezen uit 1500 (!) verschillende aanvullende polissen. Wie zit daar op te wachten? In 2006 veranderde 18 procent van de mensen van ziektekostenverzekeraar. Dit jaar ruim 3 procent en de verwachting voor 2009 is 2-3 procent. Mensen zijn het kiezen beu. Zij willen er gewoon op kunnen vertrouwen dat hun ziektekostenverzekeraar de zorg goed regelt. Alstublieft geen gedoe. Marie wordt er doodziek van. Heeft u ook zo’n heimwee naar het oude vertrouwde ziekenfonds?